اونا سانگ . مرجع موسیقی

تمومِ آدما رو بعد تو بخشیدم
همه رو بخشیدم اما تورو نه
دلیلِ دردامو بعد تو فهمیدم
همه رو فهمیدم اما تورو نه
چه زخمی جا مونده رو دلِ وامونده
داره دیوونه میکنه منو یه عالم خاطره
میگم نمیدونست میگم نمیتونست
خدا که میتونست چرا گذاشت بره
چه زخمی جا مونده رو دلِ وامونده
داره دیوونه میکنه منو یه عالم خاطره
میگم نمیدونست میگم نمیتونست
خدا که میتونست چرا گذاشت بره
دلیلِ دردامو بعد تو فهمیدم
بعد تو فهمیدم غمِ عالم چیه
کسی نمیدونه کسی چه میدونه
شبای دلتنگی تو خیالم کیه
چه زخمی جا مونده رو دلِ وامونده
داره دیوونه میکنه منو یه عالم خاطره
میگم نمیدونست میگم نمیتونست
خدا که میتونست چرا گذاشت بره
چه زخمی جا مونده رو دلِ وامونده
داره دیوونه میکنه منو یه عالم خاطره
میگم نمیدونست میگم نمیتونست
خدا که میتونست چرا گذاشت بره
تمومِ آدما رو بعد تو بخشیدم
همه رو بخشیدم اما تورو نه
دلیلِ دردامو بعد تو فهمیدم
همه رو فهمیدم اما تورو نه

یه دانستنی جالب اینه که در موسیقی ایرانی، استفاده از "تک‌نوازی" یکی از ویژگی‌های بسیار مهمه. در بیشتر اجراهای سنتی ایرانی، نوازندگان و خوانندگان فرصتی برای تک‌نوازی دارن که در اون، تمام توانایی‌ها و احساسات خود رو در قالب یک لحظه خاص از موسیقی بیان می‌کنن. این تک‌نوازی‌ها معمولاً در میانه‌ی قطعات موسیقی به اجرا درمی‌آن و می‌تونن کاملاً بداهه و بدون پیش‌بینی قبلی باشن.

این ویژگی، موسیقی ایرانی رو خیلی زنده و پویا می‌کنه، چون هر اجرای موسیقی می‌تونه تجربه‌ای منحصر به فرد باشه

ردیف موسیقی ایرانی به‌عنوان یک سیستم منحصربه‌فرد در دنیا شناخته می‌شه و برخلاف موسیقی غربی که بر پایه‌ی هارمونی ساخته می‌شه، موسیقی ایرانی بیشتر بر ملودی و حالت‌های احساسی (مُدال) تمرکز داره.

نکته‌ی جالب‌تر اینه که ردیف موسیقی ایرانی تا مدت‌ها به‌صورت شفاهی منتقل می‌شد و استادان موسیقی، شاگردانشون رو با گوش دادن و تمرین کردن تربیت می‌کردن. برای همین، هر نوازنده ممکنه برداشت و اجرای متفاوتی از یک گوشه یا دستگاه داشته باشه، که باعث می‌شه موسیقی ایرانی همیشه زنده و پویا باقی بمونه

خوشتر از دوران عشق ایام نیست
بامداد عاشقان را شام نیست

ما همه چشمیم و تو نور ای صنم
چشم بد از روی تو دور ای صنم

روی مپوشان که بهشتی بود
هر که ببیند چو تو حور ای صنم

حور خطا گفتم اگر خواندمت
ترک ادب رفت و قصور ای صنم

تا به کرم خرده نگیری که من
غایبم از ذوق حضور ای صنم

روی تو بر پشت زمین خلق را
موجب فتنه‌ست و فتور ای صنم

این همه دلبندی و خوبی تو را
موضع نازست و غرور ای صنم

سروبنی خاسته چون قامتت
تا ننشینیم صبور ای صنم

این همه طوفان به سرم می‌رود
از جگری همچو تنور ای صنم

سعدی از این چشمه حیوان که خورد
سیر نگردد به مرور ای صنم

گاهی دلم می‌خواهد در سکوتی عمیق گم شوم، در جایی که هیچ صدایی جز تپش قلبم نباشد. جایی که بتوانم با تمام وجودم صدای خودم را بشنوم. صدای آن کودک درون که هنوز هم باور دارد دنیا جای زیبایی‌ست، صدای آن آرزوهایی که زیر خاک فراموشی دفن نشده‌اند، و صدای قلبی که هنوز هم برای عشق می‌تپد.

دنیا پر از هیاهوست، اما من در این گوشهٔ کوچک از زمان و مکان، به دنبال جایی برای آرامش می‌گردم. به دنبال نوری که شب‌های تاریکم را روشن کند.

گاهی با خودم فکر می‌کنم که زندگی همین لحظه‌های ساده و ناب است؛ صدای پرنده‌ای که صبحگاهی آواز می‌خواند، عطر قهوه‌ای که در هوای سرد پیچیده، یا حتی نگاه ساده‌ای که در چشمان کسی گم می‌شوی و احساس امنیت می‌کنی.

زندگی گاهی فقط یک لبخند است، یک حضور، یک لمس کوچک که به تو یادآوری می‌کند زنده‌ای و برای چیزی ارزشمند می‌جنگی.

ای کاش گاهی بتوانم لحظه‌ها را متوقف کنم، آن‌ها را در جعبه‌ای از عشق بگذارم و هر وقت دلم گرفت، بازشان کنم. این دلنوشته، شاید تقدیمی باشد به تمام لحظه‌هایی که هنوز نیامده‌اند، اما من با تمام وجود منتظرشان هستم.

زندگی زیباست، اگر بتوانی زیبایی‌های کوچک را ببینی. ????